Hebben intermediairs nog toekomst en toegevoegde waarde?
Dat is wat me vaak te binnen schiet de laatste tijd. Waarom? Omdat ik me regelmatig afvraag of intermediairs nog toekomst hebben. Zo ja, en daar gaan we voor natuurlijk, hoe onze toegevoegde waarde er dan uit ziet?
De toekomstige waarde van intermediairs, volgens Greetje de Groot
Professionalisering
Even een terugblik. Toen ik tien jaar geleden mijn intrede deed in de wereld van intermediairs, was ik verbaasd over het grote cowboy en western gehalte van deze dienstverlening. Wat een CV-schuiverij in een wereld van interim professionals! Je zou toch verwachten dat deze doelgroep wel al wat meer professionaliteit had afgedwongen.
Komend uit de uitzendbranche, deed ik naar mijn mening een stap terug in de professionaliteit qua dienstverlening in de volle breedte. Daar zou ik wel eens even verandering in brengen. Deze doelgroep verdiende toch een betere behandeling. Al gauw werd me ook duidelijk dat deze “eigenwijze interim ondernemers” moeilijk op een lijn te brengen waren.
AHA!
Het bindmiddel bleek transparantie, respect en duidelijkheid. Ik hou van mijn doelgroep en deel toevallig deze normen en waarden. Dus daarin vond ik de aanknopingspunten om tot professionalisering te komen van onze dienstverlening. Erkenning van de wensen, kennis en kunde van de opdrachtnemer en opdrachtgever en die honderd procent bij elkaar brengen. Ik als verbinder van twee ondernemende partijen op basis van eerlijk ondernemerschap! Daar wordt iedereen blij van.
Resultaten?
Zo veel! Voor de in die tijd nog veelal onwetende opdrachtgevers meer inzicht geven in hoe de hazen lopen, intern en extern. Het verenigen van de belangen van inhurende managers en inkoop/HR. Geen opstapeling van marges door teveel partijtjes ertussen. Marktwerking op basis van minicompetitie en gelijktijdig uitzetten bij tier 1 en 2. Transparante en eenduidige inhuurprocessen en efficiënte ondersteunende tools etc. etc. Maar last but not least, betere tenders!! Steeds meer op kwaliteit en minder alleen op de prijs.
Voor de opdrachtnemer?
Gratis netwerkbijeenkomsten, kennisuitwisseling, coaching op cv, intake, ondernemerschap, steeds meer leuke jobs etc. etc. Maar zeker ook coaching on the job. Niet ophouden bij de plaatsing maar verantwoordelijkheid blijven nemen. 90% van de gewenste coaching bestaat uit coaching on soft skills!
Hoe ga ik om met die en die en ik loop daar en daar tegen aan. Kunnen we even sparren? Hartstikke goed! Zelfs VNO-NCW heeft het coachen omarmd. Niks softs aan. Onder het overtuigende motto: elke topsporter heeft er immers ook een! So far so good. Maar waarom dan die koptekst?
Respect ontbreekt.
Hebben we de ondernemende kant eindelijk op één lijn, gaat het weer bergafwaarts met tenderend Nederland! Mede door de crisis zijn de prijzen letterlijk tot een dieptepunt gedaald en de kwaliteitseisen sky high. Was prijs altijd een “veilige” gunningsfactor vanwege zijn objectieve karakter, het kan toch niet waar zijn dat € 0.10 prijsinschrijvingen nog effectief zijn. Waar gaat het dan nog over? Overheidsland wil misbruik en slechte dienstverlening toch niet stimuleren? Dit leidt alleen maar tot strategische inschrijvingen!
Daarnaast zijn er marktplaatsen die afbreuk doen aan de behaalde wapenfeiten in personal recruiting. In plaats van het selecteren op basis van een goed profiel en “proven concept ” wervingsproces, wordt geselecteerd op het hoogste aantal relevante trefwoorden in het digitale cv.
Is het bemiddelen van mensen geen mensenwerk meer? En dan gaan we ook nog eens aan categoriemanagement doen. Toe maar, nog meer afstand tot de leveranciers incluis intermediair. We moeten toch partners in business zijn? Die draait om het aangaan van relaties! En dat wordt door bovenstaande ontwikkelingen onmogelijk gemaakt. Om over de modelcontracten ter vervanging van de VAR nog maar te zwijgen.
Ik mis de competentie resultaatgericht ondernemerschap en mis respect. Goede zaken doe je alleen maar als twee partijen erbij gebaat zijn!
Aanbesteding via afvalracemethodiek.
Recent heb ik mijn dieptepunt bereikt. Voor het eerst zei ik tegen mijn collega’s: “Op deze aanbesteding ga ik niet reageren, zo wil ik niet dat een opdrachtgever met me om gaat!” Alleen maar boetebedingen, een afrekencultuur om het te hoge aantal leveranciers af te schrikken en zodoende buiten de deur te houden. Een soort van afvalracemethodiek. Met een grote kans dat er zelfs geld bij moet voor degene die het toch probeert. En dat in een tijd dat ondernemers wel wat hulp kunnen gebruiken. Niks rechtmatig en zeker niet doelmatig!
Kortom vijf stappen vooruit en weer tien stappen achteruit. Jammer, een gemiste kans. Ik weet zeker dat de overheid het niet slecht bedoeld maar worstelt met een aantal voorwaarden die haaks staan op profit doelstellingen. Eerlijk concurrentiebeginsel is er zo één. Iedereen moet mee kunnen doen en de al behaalde successen wegen niet mee. De teller staat weer op nul. Daarnaast is negatieve pers vermijden een belangrijker streven dan het maken van de juiste inkoop beslissing.
Tja!
Zeg nou eerlijk dat is toch niet haalbaar en niet slim? En toch in niemands belang en zeker niet in die van de overheidsportemonnee! De juristen maken daar de dienst uit. Het programma “Jouw bedrijf, mijn bedrijf” zou ik van harte aanbevelen. Zo werkt het niet in het (bedrijfs)leven. Vrije keuze op basis van prestaties en gut feeling, maken de dienst uit en dat is heel gezond. De hamvraag is hoe alle belangen te verenigen zodanig dat rechtmatigheid en doelmatigheid daadwerkelijk zegevieren?
Er zat ook nog een lichtpuntje in de aanbesteding. De verplichting van positieve evaluaties! Yes! Gaat het te leveren resultaat dan toch belangrijk en daadwerkelijk meegewogen worden in de selectie? Hoeven we toch niet alleen cv’s te schuiven. Misschien doe ik toch wel mee!